The circle of life

 

De jongste is verhuisd.

Enkele jaren nadat Jeroen met zijn vriendin ging samenwonen, heeft nu ook Myrthe die stap gezet.  Ze beginnen een nieuwe fase in hun leven, op eigen benen.

Dat dit niet alleen voor hen een hele verandering is, hebben we gemerkt.  Het huis lijkt leeg; er is een gemis.

Ook voor ons begint er een nieuwe fase.  We zijn weer met z’n twee, terwijl het nog maar kort geleden lijkt dat wij zelf onze thuis verlieten om er samen iets van te maken…

Zo blijkt alweer: elk einde is een nieuw begin.  The circle of life… hoewel, cirkel?

Dit roept bij mij het beeld op van de lemniscaat (zie fig.)

  

Oorspronkelijk een Grieks woord voor een bloemenkrans die aan een overwinnaar van een gevecht werd toegekend, later ook als symbool voor wiskundige ‘oneindigheid’ geïntroduceerd.

Bij de Kelten en in de Chinese en Hindoekunst staat het symbool voor continuïteit, lang leven en eeuwigheid.

Er is inderdaad een oneindige continuïteit te vinden in de lemniscaat, een continuïteit die telkens zijn omslag vindt in het middelpunt.  Het middelpunt fungeert als rustpunt, een ‘stilpunt’ dat echter vol energie zit, vol potentie naar de volgende fase toe.   Er is geen begin, er is geen eind, er is wel telkens een moment van stilte, van bezinning, van ‘klaarmaken’ voor de volgende episode.

In de natuur is dit dagelijks merkbaar: eb en vloed met daartussen het ‘dood getij’, dag en nacht met daartussen telkens ‘het blauwe uur’, inademing en uitademing met tussenin een fase van rust; in dit moment liggen volgens de Essenen trouwens alle mysteriën verborgen…

Misschien zitten wij nu even in ‘ons middelpunt’.  Een moment van stilte, rust, even tot bezinning komen… om dan weer vol energie en motivatie aan de volgende fase te beginnen.

Zo was waarschijnlijk onze geboorte geen echt begin en zo zal ons sterven geen echt einde zijn… of is dat té filosofisch?

Wie zal het zeggen?